Bernardino Rivadavia

Bernardino Rivadavia
1. Presidente d'Arxentina 8 febreru 1826 - 27 xunu 1827 ← Juan Gregorio de Las Heras (es) - Vicente López y Planes →
Vida
Nacimientu	Buenos Aires[1], 20 de mayu de 1780[2]
Nacionalidá	Arxentina
Muerte	Cádiz[1], 2 de setiembre de 1845[2] (65 años)
Familia
Padre	Benito Rivadavia
Casáu con	Juana del Pino (1809 – )
Fíos/es	4
Hermanos/es	Santiago Rivadavia
Estudios
Estudios	Colegio Nacional de Monserrat (es) Colegio Nacional de Buenos Aires (es) (1798 -
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, diplomáticu
Llugares de trabayu	Buenos Aires
Creencies
Partíu políticu	Partido Unitario (es)

Bernardino Rivadavia nacíu como Bernardino de la Trinidá González de Rivadavia y Rodríguez de Rivadavia (20 de mayu de 1780, Buenos Aires – 2 de setiembre de 1845, Cádiz) foi un políticu rioplatense y el primer xefe d'estáu de les Provincies Xuníes del Río de la Plata qu'exerció col cargu de presidente,^[3] que desempeñó ente'l 8 de febreru de 1826 y el 27 de xunu de 1827. Poco dempués d'empecipiada la Revolución de Mayu tuvo una fuerte inflúi sobre'l Primer Triunviratu del que foi unu de los sos secretarios.

Ente 1820 y 1824 foi ministru de Gobiernu y Rellaciones Esteriores de la provincia de Buenos Aires mientres el gobierno del xeneral Martín Rodríguez. Partidariu de la organización nacional, mientres la vixencia del Congresu Xeneral de 1824 destináu a redactar una constitución, l'entamu de la Guerra de Brasil motivó la creación inmediata del cargu de presidente de la Nación Arxentina y —en siendo escoyíu— foi'l primeru n'ocupalo. La sanción de la Constitución Arxentina de 1826, de fuerte conteníu unitariu, refugada poles provincies y el so propiu refugo a la Convención Preliminar de Paz de 1827 col Imperiu de Brasil pa rematar la guerra —a la que llomó de «tratáu deshonroso»— motivaron el so arrenunciu a la presidencia, siendo asocedíu por Vicente López y Planes, pero al poco tiempu les autoridaes nacionales eslleiéronse, situación que s'enllargó hasta 1852. La so influyencia sobre la historia arxentina foi tal que'l periodu marcáu pol so dominiu de la política nacional ye llamáu de cutiu dómina de Rivadavia.

Depués del so arrenunciu s'exilió finalmente a España, onde morrió en 1845. Los sos restos fueron repatriaos a Arxentina nel añu 1857, recibiendo honores de Capitán Xeneral. Na actualidá fuelguen nun mausoléu asitiáu na Plaza Miserere, en Buenos Aires, axacente a l'Avenida Rivadavia nomada nel so honor.

1. ↑ ^{1,0 1,1} Afirmao en: Gran Enciclopedia Soviética (1969–1978). Sección, versículu o párrafu: Ривадавия Бернардино. Data de consulta: 28 setiembre 2015. Editorial: Большая Российская энциклопедия. Llingua de la obra o nome: rusu. Data d'espublización: 1969.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
3. ↑ Nomamientu de Bernardino Rivadavia como Presidente